(microrrelato) Manoliño o dos pintacristos

Non puiden conter as bágoas. A minha derradeira cunca de viño no bar de Xan "o caghanatas", enriba sen o meu compadre o Manoliño.
Xan pechaba, xubilábase. Nunca creímos que o ía a facer, se tiña polo menos oitenta anos. E o día da despedida, tivo que ser o día que víñamos do cemiterio de enterrar o meu millor amigo, Manoliño "o dos pintacristos"; meu amigo da infacia, veciño, compañeiro de tute, e compadre. Sempre tomábamos unhas cuncas xuntos, e sempre apostábamos quen pagaba a ronda con calquera cousa absurda que nos imaxináramos; que se ia a entrar primeriro no bar Don Xosé o cura, que no que ia a ser Pepiño "o madrileño"; outras veces que se o axustador de Merceditas a neta de Xan era negro, non que era branco (a moza era de escote xeneroso), e así todolos días...
Pero Manoliño aparecera morto no río.

Fun a pagar, con poucas esperanzas de que o rácano de Xan invitara por unha vez na súa vida. Non invitou, e ademais díxome que lle debía unha de Manoliño, que me deixara unha nota que eu o entendería. Deume un papel e alí vin unha das nosas apostas, unha das primeiras que fixéramos hai mais de vinte anos. Coa letra de Manoliño puña: "aposto a que un de nos morre antes de que vexamos a Xan o cajanatas pechar o bar".
Carallo Manoliño, nen sequera esta vez pudiches deixarte gañar...