Lisboa, unha cidade da que se namorar

resubido pola inminente viaxe á capital lusa


Coñecer Lisboa é unha das cousas mais fermosas que podes facer viaxando. Paseala podes facelo nun día, namorarte dela nunha tarde, comprendela imposible. ¿Por qué unha cidade como ésta pode ser o mesmo tempo a capital europea mais triste e unha das mais bonitas?

A saudade portuguesa imbúe esta cidade aberta o Tejo e o mar. Dende Galiza podemos entender moito destes sentimentos, pera esta cidade os mostra ela mesma, como os fados que cantan os seus, como os versos de Pessoa escribiu sobre ela. Pode ser porque tivo que levantarse das suas ruinas, pode ser porque así é a xente aberta o mar.
Perderse polos barrios lisboetas, percorrer as pequenas rúas da Alfama, camiñar pola Baixa, parar na praza do Rossío, seguir ata praza do Comercio, subir nun elevador ata o Barrio Alto, comer nas suas terrazas, pasear de compras por Chiado...
E subir a pé ata o castelo de Sao Jorge, coas mellores vistas de Lisboa.
E todo isto andando, polas suas costas, polo seu chan empedrado; como moito subir nun tranvía dos antigos. Descubrir Lisboa é chegar a noite esgotado e cos pes doridos, pero namorado desta cidade.
E durmir, non nun hotel dos modernos, o viaxeiro que descobre a verdadeira Lisboa durme nun Residencial, no corazón da zona antiga.
E ainda queda ir hasta Belem, coa sua torre, co mosteiro de Os Jeronimos. E queda a cidade moderna, a das grandes avenidas, a da Parque das Naçoes, a de Siza, Calatrava e outros.

Fai anos namoreime de Lisboa. Agora vou unhas cinco ou seis veces o ano por traballo; pero soamente paso polas zonas de negocios, chegueina a aborrecer. Desexo voltar, soamente por pracer, e descubrir novamente a Lisboa que coñecín.


Outra vez te revejo —Lisboa e Tejo e tudo—,
Transeunte inútil de ti e de mim,
Estrangeiro aqui como em toda a parte,
Casual na vida como na alma,
Fantasma a errar em salas de recordações,
Ao ruído dos ratos e das tábuas que rangem
No castelo maldito de ter que viver...

Outra vez te revejo,
Sombra que passa através de sombras, e brilha
Um momento a uma luz fúnebre desconhecida,
E entra na noite como um rastro de barco se perde
Na água que deixa de se ouvir...

Fernando Pessoa.